Επιπλα – Σπιτι – Διακοσμηση

Οταν παίρνεις ένα νέο επιπλο μπορείς να κάνεις το εξής: να ξαπλώσεις και να κοιμηθείς στο σχήμα που άφηνει στο στρώ­μα το σώμα της. Μπορεί όμως να συμβεί όμως κι ένα άλλο περιστατικό που να σε συναρπάσει. Ξ έμεινες διαβάζοντας μέχρι τις τέσσερις. Ύ­στερα έκλεισες το πορτατίφ κι έμεινες να χαλαρώεις πριν πέσεις στο κρεβάτι. Ήταν μια αφέγγαρη νύχτα. Την είδα πάλι να φωσφορίζει ολόγυμνη στο διάδρομο κι απορούσα: Το κορμί της είχε αποθηκεύσει το φεγγαρόφωτο απ’ άλ­λες νύχτες, το είχε εξοικονομήσει με τη σιωπή και τη νωχελικότητα των κινήσεων της; Ή το φεγγάρι είναι ετερόφωτο κι έχει δανειστεί απ’ το δικό της φέγγος; Ερχόταν ανέκφραστη κατά πάνω μου στον νέο καναπέ κι ένιωσα πως α­κόμα κι η σατανική και δύσπιστη αυτή νύχτα παρακο­λουθούσε την εξέλιξη. Με κοίταξε σαν να ήμουν κάποιος άλλος, σε ένα άλλο δωμάτιο ένα άλλο στρώμα, σαν να ήταν άλλη, με σκοτεινό βλέμμα, και με φωνή αγριόγατας βρυχήθηκε: Άγγιξε με! Άγγιξε με! Έτρεμα, νόμιζα ότι το ονειρεύτηκα, έβλεπα τη δρο­σιά της σε παροξυσμό, μα το χέρι μου δε θα μπορούσε ποτέ να σηκωθεί από το ξύλο στο μπράτσο της καρέκλας. Οι άλλες ιδέες που βρίσκεις εδώ, αλλά σε τραπέζια και έπιπλα με νεα αντικείμενα διακόσμησης. Σε νέο κτήριο κατοικία με νέα δωμάτια και νεα χαλιά και πίνακες στους τοίχους.

ενα τραπέζι

Που μετέφραζε στο ξενοδοχείο της Αίγινας ο Παύλος. Να και το περιβόητο τότε βιβλιαράκι του Γκαροντί Για ένα επιπλο δίχως ό­ρια. Κι εμείς να ταυτιζόμαστε ή να αντιδικούμε, ακό­μα και να συγκρουόμαστε μ’ όλες τις μεγάλες μορφές! Τώρα, λοιπόν, στις δύο μετά τα μεσάνυχτα, διαβά­ζω στο τρίτο, το κοινόχρηστο δωμάτιο, στη βιβλιοθή­κη μας όπως έλεγε με στόμφο ο Μάριος, οι άλλοι κοι­μούνται, ακούγονται μόνο οι μυστικοί θόρυβοι της νύ­χτας, η αδράνεια μετέωρη και ορατή στο χώρο όπως και τα κύματα της ζέστης, πάνω απ’ το κεφάλι μου, α­νάμεσα στις πολυκατοικίες, κρέμεται ένα κουρέλι ου­ρανού με μια φέτα φεγγαριού που θέλει πέντ’ έξι μέρες να γεμίσει, οι ανταύγειες του ριγώνουν το σκοτάδι και βλέπω τα αιωρούμενα σωματίδια της σκόνης να δια­γράφουν ακανόνιστα τεμπέλικες τροχιές και να υπα­κούουν, όπως και οι ζωές μας, στο νόμο της απροσδιο­ριστίας, μια ακαταμάχητη όμως επιθυμία για πανέμορφα τραπέζια. Κι είναι, θαρρείς και την καλώ τηλεπαθητικά να βγει, και βγαίνει, νιφάδα του χιονιού που ξέμεινε στην καλοκαιρινή νύχτα.

Ήθελε να της πει να περάσουμε μαζί μία νεοϋρκέζικη νύχτα, αλλά το στρώμα του έμεινε άστρωτο.
Θα ανέβω να φρεσκαριστώ λίγο, ίσως αργότερα κατέβω για δείπνο στο νεο τραπέζι, διέκοψε εκείνη την αμηχανία τους κι αυτός στο βλέμμα της μπορούσε να διακρίνει αβέ­βαιες τις προσδοκίες της για το κρεβάτι του.
Πάμε για θαλασσινά στο μπαλκόνι, νόμιζε ότι το είπε, μα το άκουσε μόνο ο ίδιος, το ‘χε δει μάλ­λον κι αυτό σε site για έπιπλα : http://www.epipla-xylo.gr/
Στο ασανσέρ, μες στη σιωπή, ο ένας μετρούσε τις ανάσες του άλλου. Κοίταζαν μπροστά, δεν έριχναν μήτε μια λοξή ματιά μεταξύ τους μέσα από τους μεγάλους καθρέφτες, κάτι περίμενε ο ένας απ’ τον άλλο, όμως κανείς δεν έπαιρνε πρωτοβουλία. Όταν έφτασαν στο δέ­κατο, μόλις εκείνη γύρισε να τον καληνυχτίσει, προ­σπάθησε να της φωνάξει πάμε σε κάτι κλασικό, για δείπνο στο μπαρ ή σε ένα θέατρο, αλλά απόμεινε με το στό­μα ανοιχτό καθώς έκλειναν οι πτυσσόμενες πόρτες.
Περπατούσε στον αυτοκρατορικό διάδρομο, τρεις ο­ρόφους πιο πάνω, και ψιθύριζε υπερήφανος για την αυ­τοπειθαρχία του.
Κι όμως αμέσως μετά αποφάσισε να πάει στην Χαλκίδα να πάρει έπιπλα και ωραίους καναπέδες : http://www.sanfos.gr/epipla-chalkida

Αφήσαμε το εργοστάσιο επίπλων στο οποίο ήμασταν από το πρωί κατευθυνθήκαμε προς τα βόρεια προάστια, περάσαμε εμπρός από μια  αποθήκη με παλαιά είδη, έπιπλα, εργαλεία, εξαρτήματα, χαλιά και μετά προχωρίσαμε….
….καθώς στροβιλίζονταν οι χοντρές στι­βάδες με τα ξερά ξύλα, οι πευκοβελόνες και τα λασπόνερα που πετάγονταν από τις ρόδες και μπάτσιζαν τα πρόσωπα μας. Έπρεπε να ‘μαστέ στο ραντεβού στη Ν. Ιωνία το αργότερο στις εννιά και μισή, όταν θ’ άρχιζε το πανηγύρι των επίπλων. Στα διακόσια μέτρα πίσω μας, μέχρι το Μαρούσι, μας ακολουθούσε καλού κακού ο «Πορτοκαλής». Εκεί, σταμάτησε ο Πρώτος σ’ έναν τη­λεφωνικό θάλαμο και τηλεφώνησε στη Ζίλντα, την εμπορική α­κόλουθο τύπου της Σουηδικής Πρεσβείας, ftonbladet
«Σε είκοσι λεπτά», της είπε, θα βυθιστεί η Αθήνα στο σκοτάδι, για να πάψουν τα λάθη που γίνονται στα εργοστάσια των επίπλων και των ξυλουργείων.. Η Ζίλντα θα ειδοποι­ούσε όλους τους ξένους ανταποκριτές πριν γίνει η συσκότιση. Διαφορετικά,  θα ισχυριζόταν ότι ήταν ένα μπλακ άουτ από βλάβη του διχτυού. Ύστερα, αν και βιαζόμασταν, ο Πρώτος έριξε και δεύτερο κέρμα κι έκανε κι άλλο τηλεφώνημα, άγνωστο πού. Δεν τον ρώτησα ποτέ, μα μου κίνησε την περιέργεια, κανονικά έπρεπε να μου πει τι θα γινόταν με έτοιμα έπιπλα που υπήρχαν στο εργοστάσιο, ήταν όλα νέα σχέδια και έπρεπε να πάνε στις εκθέσεις επίπλων. Αλλά τελικά όπως κατάλαβα όταν τα σχέδια είναι τόσο πρωτοποριακά, πρέπει οι κινήσεις να είναι προσεκτικές.

Το ξύλο του είναι στεγνό, ο διάκοσμος κυλάει στη ρά­χη, τα σχέδιά του διακοσμούν κήπους και λεωφορεία. Συναντηθήκαμε σ’ ένα απόμερο εγκαταλειμμένο κτίριο, κάπου οχτακόσια μέτρα απ’ το σταθμό της Κηφισιάς. Εκεί μας περίμενε ο Στέλιος ή τεχνίτης, γιατί όπως ο Ρώσος συνονόματος του ήταν κιτρινιάρης με εξογκωμένα ζυγωματικά και μικρός είχε περάσει τραπέζια με τζάμι διάφανο. Είχε μαζί του μια βαμμένη ξύλινη βιτρίνα, που την έκρυβε δυο μέρες σε μια μάντρα στου Ρέντη, και δυο στολές τεχνικών της ΔΕΗ, που τις βούτηξε απ’ τον υποσταθμό του Φα­λήρου. Παρά το μισοκακόμοιρο και το πάντα κατάπλη­κτο ύφος του, δεν τον έφτανε κανείς σε κάτι τέτοιες λε­πτές δουλειές. Ξεφύτρωνε εκεί που δεν τον έσπερνες, γλιστρούσε στις καρέκλες, μάτι δεν τον έπιανε, το βλέμ­μα του να ψήνεται στην κουζίνα με τα καρυδί ντουλάπια, να γυροβολά, κάτι να ψάχνει διαρκώς, τη μύτη του να χώνει παντού. Βάλα­με τις φόρμες πάνω απ’ τα ρούχα μας, φορέσαμε και τα κράνη και φύγαμε.

Αυτόν, τον μπουφέ μου. Το μοναδικό πια φορέα του μεγάλου μυστικού. Εί­χα καταστρέψει τα πάντα.
Χίμηξα αλαφιασμένος μέσα στο μεγάλο δωμάτιο. Η βι­βλιοθήκη ήταν πια γέεννα πυρός στο βωμό του Μολώχ της κατάστροφής. Τα ράφια γκρεμίζονταν με κρότο διασπείροντας ολό­γυρα την σκόνη που κατάπινε τα πάντα. Έτρεξα με αγωνία προς το μέρος του κρεβατιού. Ηταν  ακόμα εκεί. Ήταν τοποθετημένο όπως το είχα αφήσει. Τα σεντόνια του ήταν ακόμα στρωμένα. Τα κοίταξα. Όχι με ικεσία. Ούτε με μίσος ή οίκτο. Απλώς τα κοίταξα. Τα άρπα­ξα και με κόπο άρχισα να τα τραβάω προς την έξοδο της βι­βλιοθήκης, καθώς γύρω μου ξεπετάγονταν από παντού ακτίνες φωτός. Ένιωθα να ζαλίζομαι, να χάνω τις αισθήσεις μου από τις εικόνες. Με μια τελευταία προσπάθεια όρμησα ανάμεσα από τα κύματα της αβεβαιότητας και πετάχτηκα μαζί με το πολύτιμο φορτίο μου έξω από το δωμάτιο που είχε αρχίσει να καταρρέει.
Όταν ανέκτησα την αναπνοή μου τον τράβηξα σέρνοντας τον καναπέ από τα μπράτσα προς την κεντρική έξοδο.

Ακόμα και τώρα που έχουν όλα τελειώσει -ή που μόλις τώρα αρχίζουν- δεν μπορώ να εξη­γήσω τι με έπιασε τότε και αναλώθηκα σε όλες αυτές τις παρελθοντολογίες και εξιστορήσεις. Αυτός ο άντρας με έκανε συχνά να ξεχνώ τη σκοτεινή πλευρά της φύσης μου. Παρότι βρισκόμασταν απέναντι σαν εχθροί, με ένα καλοσχεδιασμένο επιπλο ανάμεσα μας, αισθανόμουν άνετα. Σαν να είχα πιάσει κουβεντούλα με τον καλύτερο μου φίλο. Ήταν εξάλλου ο καλύτερος μου φίλος, θα τολ­μούσα μάλιστα τότε -αν η τόλμη μου αυτή δεν εκληφθεί ως μετά Χριστόν προφητεία- να χαρακτηρίσω τα συναισθήματα μου α­δελφικά. Όση ώρα μιλούσα, ο άλλος έδειχνε σκεπτικός. Αν εί­χα τη δύναμη να διαβάσω το νου του και την πυρετώδη εξέλιξη των σκέψεων αυτών, θα είχα σταματήσει την άκαρπη φλυαρία, θα έ­βρισκα κάποιο τρόπο να σταματήσω τη χιονοστιβάδα που με πλη­σίαζε βουβά, αυξάνοντας λεπτό το λεπτό την ισχύ του τρομαχτι­κού της χτυπήματος. Όμως δεν ήξερα. Δεν μπορούσα να ξέρω. Το μόνο που μπορώ να ξέρω είναι ότι τα επιπλα τα αγοράζουμε από εδώ: Sanfos έχει σαλόνια, καναπέδες, κρεβάτια, τραπέζια, ότι θέλει το σύγχρονο σπίτι.

Κατά την εξέταση επανασχεδιασμού της κουζίνας  του σπιτιού υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία από στυλ σε επιπλα και συσκευές για να επιλέξετε. Είναι εύκολο να χαθείτε, όταν προσπαθείτε να αποφασίσετε αν θα επιλέξουν ένα παραδοσιακού στιλ κουζίνα, κάτι στυλάτο ή κάτι σύγχρονο. Για να δημιουργήσετε ένα μοντέρνο στυλ κουζίνας  στο σπίτι, υπάρχουν μερικά πράγματα που πρέπει να εξεταστούν. Το ένα είναι ο διαθέσιμος προϋπολογισμός και το χρονοδιάγραμμα που απαιτεί η  εργασία για να ολοκληρωθεί.
Οσοι  έχουν ένα μικρό προϋπολογισμό δεν θα είναι σε θέση να αντέξουν οικονομικά να ξεκινήσουν  από ένα κενό καμβά όπου η  κουζίνα τους θα δημιουργηθεί από το μηδέν. Θα είναι σε θέση να αντέξουν οικονομικά να κάνουν μερικές αλλαγές που δεν κοστίζουν πολλά χρήματα, αλλά και πάλι θα δούμε μεγάλη αλλαγή όταν το έργο έχει ολοκληρωθεί. Συσκευές κουζίνας θα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, και ίσως το πιο ακριβό να αλλάξει σε ένα μοντέρνο στυλ. Αντικατάσταση στις πόρτες ή τα ντουλάπια και τα μέτωπα των συρταριών θα κοστίσει μόνο ένα κλάσμα του τι κοστίζει μια ολοκαίνουργια σύγχρονη κουζίνα , αλλά είναι εξίσου καλή. Με την επιλογή στυλ που να είναι απλό, τα επιπλα μπορούν να κρατηθούν αλλάζοντας μόνο τα χρώματα με επιλογή  χρωμάτων όπως μαύρο ή λευκό σε ένα γυαλιστερό φινίρισμα που πραγματικά θα κάνουν τις μονάδες να ξεχωρίζουν.

Κάθε σύγχρονη κουζίνα πρέπει να έχει gadgets. Μια καφετιέρα, μπλέντερ, υψηλής τεχνολογίας, βραστήρα είναι όλα δημοφιλείς συσκευές πάγκου, και με τη διατήρησή τους στο ίδιο στυλ, ίσως αγοράσετε από την ίδια γκάμα προϊόντων, βοηθάνε να κρατηθεί το δωμάτιο που αναζητούν οργανωμένο. Μπορούν όλα να είναι στο ίδιο χρώμα, ακόμη και ένα φωτεινό χρώμα για να προσθέσετε μια πινελιά διασκεδαστική σε μια απλή κουζίνα. Κρατώντας όσα ταιριάζουν σημαίνει ότι είναι επίσης πιο εύκολα για το μάτι.

Εάν οι συσκευές και τα επιπλα επιλεγούν σε ένα φωτεινό χρώμα  τότε άλλα αξεσουάρ μπορούν να αγοραστούν σε κάτι ανάλογο για να ταιριάζουν. Μαγειρικά σκεύη και τα μαχαιροπίρουνα με πολύχρωμες λαβές, σερβίτσια σε ένα μοτίβο σε ανάλογο χρώμα , σουπλά και σουβέρ όλα στην ίδια χρωματική γκάμα, θα κάνουν πραγματικά τη σύγχρονη  κουζίνα να είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του σύγχρονου σπιτιού.