Που μετέφραζε στο ξενοδοχείο της Αίγινας ο Παύλος. Να και το περιβόητο τότε βιβλιαράκι του Γκαροντί Για ένα επιπλο δίχως όρια. Κι εμείς να ταυτιζόμαστε ή να αντιδικούμε, ακόμα και να συγκρουόμαστε μ’ όλες τις μεγάλες μορφές! Τώρα, λοιπόν, στις δύο μετά τα μεσάνυχτα, διαβάζω στο τρίτο, το κοινόχρηστο δωμάτιο, στη βιβλιοθήκη μας όπως έλεγε με στόμφο ο Μάριος, οι άλλοι κοιμούνται, ακούγονται μόνο οι μυστικοί θόρυβοι της νύχτας, η αδράνεια μετέωρη και ορατή στο χώρο όπως και τα κύματα της ζέστης, πάνω απ’ το κεφάλι μου, ανάμεσα στις πολυκατοικίες, κρέμεται ένα κουρέλι ουρανού με μια φέτα φεγγαριού που θέλει πέντ’ έξι μέρες να γεμίσει, οι ανταύγειες του ριγώνουν το σκοτάδι και βλέπω τα αιωρούμενα σωματίδια της σκόνης να διαγράφουν ακανόνιστα τεμπέλικες τροχιές και να υπακούουν, όπως και οι ζωές μας, στο νόμο της απροσδιοριστίας, μια ακαταμάχητη όμως επιθυμία για πανέμορφα τραπέζια. Κι είναι, θαρρείς και την καλώ τηλεπαθητικά να βγει, και βγαίνει, νιφάδα του χιονιού που ξέμεινε στην καλοκαιρινή νύχτα.
One Response to επιπλο δίχως όρια