Αυτόν, τον μπουφέ μου. Το μοναδικό πια φορέα του μεγάλου μυστικού. Είχα καταστρέψει τα πάντα.
Χίμηξα αλαφιασμένος μέσα στο μεγάλο δωμάτιο. Η βιβλιοθήκη ήταν πια γέεννα πυρός στο βωμό του Μολώχ της κατάστροφής. Τα ράφια γκρεμίζονταν με κρότο διασπείροντας ολόγυρα την σκόνη που κατάπινε τα πάντα. Έτρεξα με αγωνία προς το μέρος του κρεβατιού. Ηταν ακόμα εκεί. Ήταν τοποθετημένο όπως το είχα αφήσει. Τα σεντόνια του ήταν ακόμα στρωμένα. Τα κοίταξα. Όχι με ικεσία. Ούτε με μίσος ή οίκτο. Απλώς τα κοίταξα. Τα άρπαξα και με κόπο άρχισα να τα τραβάω προς την έξοδο της βιβλιοθήκης, καθώς γύρω μου ξεπετάγονταν από παντού ακτίνες φωτός. Ένιωθα να ζαλίζομαι, να χάνω τις αισθήσεις μου από τις εικόνες. Με μια τελευταία προσπάθεια όρμησα ανάμεσα από τα κύματα της αβεβαιότητας και πετάχτηκα μαζί με το πολύτιμο φορτίο μου έξω από το δωμάτιο που είχε αρχίσει να καταρρέει.
Όταν ανέκτησα την αναπνοή μου τον τράβηξα σέρνοντας τον καναπέ από τα μπράτσα προς την κεντρική έξοδο.
One Response to Ο μπουφες, μοναδικός φορέας του μεγάλου μυστικού